Bezuinigingswoede van de regering bedreigt zelfs cultureel erfgoed. Een vermaarde instelling kan ineens niet meer op overheidssteun rekenen. De oppositie roert zich, de media, het publiek. Achter de schermen wordt behoedzaam gemanoeuvreerd door bestuurders en toezichthouders van de instelling. Bewindslieden zwalken, het kabinet valt en er gloort weer hoop voor de instelling met zijn museum, theater en eeuwenoude bibliotheek. Als de subsidie toch stopt, lijkt faillissement onafwendbaar. Waarom graven bewindslieden zich in? Is er een rekening te vereffenen? Is hier sprake van een tunnel-visie? Sluimerende conflicten breken uit, toezichthouders kibbelen, bestuurders worden vervangen, cultuur kost geld en moet uit de instelling worden weggesneden als een gezwel. De bibliotheek moet onafhankelijk worden van het Rijk; het personeel gelooft erin en vecht voor zijn bestaan. Een interim-bestuurder zal met zijn saneringsopdracht redden wat er te redden valt. Hij regeert met ijzeren vuist en gelooft niet in sprookjes. Vernietiging van de bibliotheek is onvermijdelijk tenzij elders huisvesting wordt gevonden. Een armoedige zoektocht naar opslagruimte volgt, maar boekverbranding dreigt, totdat het arme buitenland zich roert.